Klodiusz

Publius Clodius Pulcher, urodzony jako Publius Claudius Pulcher (92 - 52 r. p.n.e.), polityk rzymski, populista i przywódca plebsu.

Kariera Klodiusza zaczęła się od służby w armii Lukullusa podczas III wojny z Mitrydatesem. Walki przeniosły się na terytorium Armenii. Lukullus rozbił wrogów pod Tigranocertą, ale legiony odmówiły dalszego marszu przez górzyste pustkowia. Na czele buntu stał m.in. Klodiusz. Później otrzymał wysokie stanowisko we flocie, ale szybko dostał się do pirackiej niewoli. Po uwolnieniu trafił do Syrii, gdzie mało nie zginął w zamieszkach (do których wybuchu sam się przyczynił).

Gdy wrócił do Rzymu miał już reputację podejrzanego wichrzyciela. Mimo to w 64 r. p.n.e. powierzono mu funkcję oskarżyciela w procesie, jaki wytoczono Katylinie o oszustwa finansowe w czasie jego namiestnictwa w Afryce. Podczas spisku Katyliny Klodiusz był stronnikiem Cycerona. Ich współpracę zakończył skandal obyczajowy. W 62 r. p.n.e. obchodzono misteria ku czci Dobrej Bogini. Odbywały się w domu Juliusza Cezara (będącego najwyższym kapłanem), a mogły w nich brać udział tylko kobiety. Klodiusz wszedł tam w przebraniu, ale został zdemaskowany. Miał ponoć umówić się tam na schadzkę z żoną Cezara. Postawiono go przed sądem, ale dzięki przkupstwu został uniewinniony. Najbardziej atakował go Cycero i drogi tych polityków się rozeszły.

W 61 r. p.n.e. Klodiusz był kwestorem na Sycylii, a w 59 r. p.n.e. podjął decyzję, która zaszokowała wielu. Przeszedł do stanu plebejskiego, dając się adoptować niejakiemu Publiuszowi Fontejuszowi. Właśnie wtedy zmienił arystokratyczne nazwisko Klaudiusz na jego plebejską wersję Klodiusz. Wszystko to miało na celu objęcie stanowiska trybuna ludowego, niedostępnego dla patrycjuszy. Kiedy tylko otrzymał tę funkcję podjął serię populistycznych decyzji. Wprowadził darmowe rozdawanie zboża oraz sprawił, że zabroniono dokonywania wróżb podczas komicjów (do tej pory często zrywano obrady pod pozorem złych znaków). Przyniosło to Klodiuszowi dużą popularność wśród rzymskiej biedoty. Trybun doprowadził w 58 r. p.n.e. do wygnania Cycerona za niezgodne z prawem skazanie na śmierć spiskowców Katyliny. Zorganizował też uzbrojone bandy, którymi zastraszał przeciwników.

Wpływy Klodiusza rosły tak szybko, że senat i optymaci postanowili im przeciwdziałać. Zorganizowali własne "bojówki", którym przewodził Tytus Anniusz Milon. Od tej pory na ulicach Rzymu nieustannie dochodziło do starć, które nierzadko kończyły się czyjąś śmiercią. W 57 r. p.n.e. mimo starań Klodiusza Cycero wrócił z wygnania (protestujący zwolennicy trybuna zostali rozpędzeni przez ludzi Milona). W następnym roku pełniący funkcję edyla Klodiusz oskarżył Tytusa Anniusza o stosowanie przemocy jako środka nacisku politycznego (sam oczywiście też to robił), ale przegrał proces.

Napięcie sięgnęło zenitu w 53 r. p.n.e. przed zbliżającymi się wyborami, w których startowali obaj nienawidzący się politycy. Milon kandydował na konsula, a Klodiusz na pretora. Do wyborów jednak nie doszło. 18 stycznia 52 r. p.n.e. podczas przypadkowego spotkania na Via Appia niedaleko Rzymu doszło do bójki między orszakiem Klodiusza a jedną z band Milona. Populistyczny polityk poniósł w niej śmierć.

W Rzymie wybuchły zamieszki. Podczas pogrzebu Klodiusza motłoch spalił budynek senatu. Na ulicach toczyły się krwawe starcia. Rozruchy stłumił Pompejusz mianowany jedynym konsulem (tzw. sine collega - bez kolegi). Wygnał on zarówno Milona jak i przywódców zamieszek.

Wyraź swoje zdanie :

Komentujesz jako użytkownik niezarejestrowany - gość. Z tego powodu, zanim komentarz pojawi się na stronie będzie musiał zostać zaakceptowany przez naszą redakcję. Aby Twój komentarz został od razu opublikowany na naszych łamach zachęcamy do darmowej rejestracji!

Nick* :

Email* :

Dodaj komentarz