

Marduk-apal-iddina II
Marduk-apal-iddina II, bibl. Merodak-Baladan (zm. ok. 700_p.n.e.) - władca Babilonii w latach 721, 710 oraz 703 p.n.e. Chaldejczyk z plemienia Bit-Jakini. Podczas zmiany osoby panującego w Asyrii w 721 roku p.n.e. wykorzystał nadarzającą się okazję objęcia tronu i uwolnienia się spod wpływów asyryjskich. Marduk-apal-iddina II wraz z wszystkimi plemionami chaldejskimi zajął Babilon i ogłosił się jego władcą, tym samym wypowiadając otwarcie lojalność wobec króla asyryjskiego. W 720 p.n.e. (rok po zdobyciu Babilonu) stoczył zwycięską Bitwę pod Der z wojskami Sargona II. Jednak nie napawał się długo swoją wygraną. W dziesięć lat później (710 r. p.n.e.), podczas kolejnej wyprawy Sargona II, został pokonany i wygnany z Babilonu.
Ponownie sięgnął po władzę w 703 p.n.e. (w czasie kolejnej zmiany panującego władcy w Asyrii). Wybuchła rebelia, która zakończyła się zdobyciem Babilonu przez Marduk-apal-iddina II.
Niestety kilka miesięcy później, w Bitwie pod Kisz, władca babiloński został pokonany przez króla asyryjskiego Sanheriba.
Marduk-apal-iddina zerwał się do walki po raz ostatni. W 701 p.n.e. na czele wojsk chaldejskich, aramejskich i elamickich próbował odzyskać panowanie nad Babilonią. Odniósł ostateczną porażkę w 700 p.n.e. Wkrótce potem zmarł.
Jest to niezwykła postać w dziejach historii Babilonu. Marduk-apal-iddina II odznaczał się uporem i odwagą. Dążył do raz obranego celu, aż do skutku, nie bacząc na okoliczności.

Brak komentarzy | Dodaj komentarz |