Rycymer

Rycymer żył w latach 405 – 472. Był Germaninem z pochodzenia i wyznawcą arianizmu. Od połowy lat pięćdziesiątych piątego wieku aż do swojej śmierci był osobą faktycznie rządzącą zachodnią częścią imperium rzymskiego.

Rycymer był synem księcia Swebów, a jego matka była córką Walii, króla Wizygotów. Swoją młodość spędził na dworze cesarza Walentyniana III. Stopień oficerski uzyskał walcząc pod dowództwem Aecjusza Flawiusza, głównodowodzącego siłami zbrojnymi zachodniego cesarstwa.

Gdy w roku 454 Walentynian III zamordował Aecjusza, a w roku następnym sam został zabity przez byłych żołnierzy wodza, na Zachodzie wytworzyła się ogromna polityczna próżnia oraz wynikający z niej chaos. Pierwszym, który skorzystał z tej okazji i sięgnął po purpurę cesarską, był senator Petroniusz Maksymus. Nie rządził on jednak zbyt długo – po około 2 miesiącach został zabity przez tłum, oszalały ze strachu na wieść o zbliżaniu się Wandalów pod wodzą Genzeryka. Po kilku dniach od śmierci cesarza wojska germańskie zdobyły Rzym. Następnym cesarzem ogłosił się Eparchiusz Awitus, były dowódca armii cesarskiej, mianowany przez swojego poprzednika. Jedną z pierwszych decyzji nowego władcy było powołanie Rycymera na stanowisko dowódcy armii.

Rycymer zaczął swoje działania od utworzenia nowej armii i floty, składającej się głównie z germańskich najemników. Ponieważ Genzeryk opuszczając Rzym, zostawił silną flotę, blokującą wybrzeże Italii, w 456 roku Rycymer wypłynął ze swoją flotą na morze. Stoczył z Wandalami bitwę morską w pobliżu Korsyki, zadając im klęskę, a następnie pokonał wroga także na lądzie niedaleko Agrygentu na Sycylii. Tymi czynami zyskał sobie wielkie poparcie wśród ludności Italii, w przeciwieństwie do cesarza Awitusa, który coraz bardziej tracił na znaczeniu. Dodatkowym powodem niechęci ludu do władcy był fakt, że pochodził on ze zromanizowanej rodziny galijskiej. Wreszcie w drugiej połowie 456 roku doszło do otwartego buntu.

Rycymer także wystąpił przeciwko Awitusowi, nie chcąc dłużej wiązać się z niepopularnym władcą. Senat pozbawił cesarza władzy. Ten próbował siłą odzyskać tron, lecz wojska Rycymera pokonały go w krwawej bitwie pod Piacenzą w październiku 456 roku. Awitusa schwytano i wyświęcono przymusowo na biskupa Piacenzy. Po krótkim urzędowaniu Awitus odszedł z tego świata, ale okoliczności jego śmierci nie są jasne; według jednej z wersji został on własnoręcznie uduszony przez Rycymera, inna relacja podaje, że próbował uciec do Galii i podczas tej próby zmarł.

Po obaleniu Awitusa Rycymer otrzymał od cesarza Wschodu, Leona I, tytuł patrycjusza. Od tej chwili aż do swojej śmierci był faktycznym władcą zachodniego cesarstwa. Nie mógł jednak samodzielnie ogłosić się cesarzem, ponieważ był Germaninem wyznania ariańskiego, co na pewno nie przysporzyłoby mu sympatii ludu. Z drugiej strony, każdy następny cesarz byłby zależny od niego, ponieważ Rycymer dowodził armią. Taka sytuacja pozostawiała dwie możliwości wyboru: albo rządzić zachodem imperium jako namiestnik cesarza z Konstantynopola i zrezygnować z oddzielnych rządów cesarskich na Zachodzie, albo samemu wyznaczać kolejnych marionetkowych cesarzy, i rządzić poprzez nich. Rycymer, żądny władzy, wybrał to drugie rozwiązanie, posuwając się jednocześnie do tego, że na monetach cesarskich nakazał wypisywać także swoje imię.

W 457 roku Rycymer ustanowił cesarzem Majoriana, prosząc cesarza wschodu, Leona, o zatwierdzenie tego faktu. Ponieważ Leon wyraził zgodę, Majorian został ogłoszony nowym władcą. Wbrew oczekiwaniom Rycymera, Majorian okazał się zdolnym i niezależnym władcą, szybko stając się niewygodnym rywalem. W 461 roku cesarz został pokonany (prawdopodobnie dzięki zdradzie) przez Genzeryka w pobliżu dzisiejszej Walencji. Rycymer wykorzystał tą porażkę władcy i zmusił go do abdykacji, a po kilku dniach zamordował.

Następną marionetką Rycymera stał się Libiusz Sewer. Ten z kolei był bardziej posłuszny wobec germańskiego wodza, ale nie został uznany przez cesarza Leona. Po czterech latach, w 465 roku, Sewer został najprawdopodobniej otruty przez Rycymera. Przez następne kilkanaście miesięcy władza Zachodu spoczywała w rękach Germanina.

W 467 roku cesarz Leon mianował Antemiusza, swojego niedawnego współzawodnika do tronu Konstantynopola, na władcę imperium zachodniego. Rycymer zaakceptował ten wybór, a następnie poślubił córkę cesarza. Przez jakiś czas cesarz i dowódca jego armii żyli w pokoju. Stan ten trwał aż do nieudanych wypraw przeciwko Wandalom w Afryce oraz przeciwko Wizygotom w Galii. Rycymer zbuntował się przeciwko cesarzowi i zajął północną część Italii, mając siedzibę w Mediolanie. Cesarz Antemiusz z Rzymu rządził południową częścią półwyspu. Przez krótką chwilę udało się doprowadzić do zawieszenia broni pomiędzy zwaśnionymi stronami, ale w 472 roku Rycymer wraz ze swoją armią złożoną z germańskich wojowników ruszył na Rzym w celu obalenia Antemiusza i wprowadzenia na tron swojego kandydata, OIibriusza.

Wspomagany przez siły Wizygotów oraz cieszący się poparciem ludności miasta Antemiusz bronił się długo, wytrzymując trzymiesięczne oblężenie. Kiedy w końcu miasto zostało zdobyte, cesarz w przebraniu żebraka próbował ucieczki, został jednak rozpoznany i złapany, a następnie zabity przez siostrzeńca Rycymera, Gundobada. Nowym władcą Zachodu został Olibriusz.

W krótkim czasie po zdobyciu Rzymu zmarł Rycymer, osoba która od prawie dwudziestu lat rozdawała karty w zachodniej części imperium. Jego ostatni marionetkowy cesarz, Olibriusz, przeżył go tylko o kilka miesięcy, umierając w październiku 472 r.

Wyraź swoje zdanie :

Komentujesz jako użytkownik niezarejestrowany - gość. Z tego powodu, zanim komentarz pojawi się na stronie będzie musiał zostać zaakceptowany przez naszą redakcję. Aby Twój komentarz został od razu opublikowany na naszych łamach zachęcamy do darmowej rejestracji!

Nick* :

Email* :

Dodaj komentarz