Swetoniusz
Swetoniusz - (ur. 69 r. n.e., zm. 130 r. n.e.) jeden z najsłynniejszych rzymskich biografów cesarskich, autor "Żywoty Cezarów"
Żył 61 lat
Gaius Suetonius Tranquillus (ok. 69r. - ok. poł. II w. - data nie jest znana) - rzymski historyk, biograf cesarski. Pochodził ze stanu rycerskiego. Ojciec, Suetonius Laetus, był trybunem wojskowym przy XIII legionie i walczył pod Bedriakum w 69r. w armii cesarza Otona.
Swetoniusz służył kolejno na dworach cesarzy: Trajana (jako oficer w legionach) i Hadriana (jako sekretarz kancelarii cesarskiej - lata 119-122 n.e. - od tego momentu Swetoniusz całkowicie odsuwa się od życia publicznego), co pozwoliło mu zapoznać się z cesarskim archiwum. Jego relacje są więc w większej części wiarygodne, opierał się bowiem przy pisaniu m.in. na autobiografiach cesarzy (np. Monumentum Ancyranum cesarza Augusta), mowach, listach, protokołach zebrań senatu oraz dziennikach urzędowych. Przyjaźnił się z Tacytem i Pliniuszem Młodszym - to z korespondencji tego ostatniego dowiadujemy się o szczegółach życia Swetoniusza (listy z okresu 96-112 n.e.).
Tytuł: Żywoty Cezarów
Musisz być zalogowany, aby pobrać to źródło.
Jedynym dziełem Swetoniusza zachowanym w całości do naszych czasów jest wydane ok. 120r. De vita Caesarum (Żywoty Cezarów - pełny tytuł brzmi De vita duodecim Caesarum libri VIII, czyli Żywoty 12 Cezarów w 8 księgach.). Opisani zostali w nim dokładnie przedstawiciele dwóch dynastii: julijsko-klaudyjskiej i Flawiuszy oraz trzej cesarze roku 69, czyli w sumie: Juliusz Cezar, Oktawian August, Kaligula, Klaudiusz, Neron, Galba, Oton, Witeliusz, Wespazjan, Tytus i Domicjan. We fragmentach zachowało się również dzieło De viris illustribus (O sławnych mężach) - a konkretnie jego fragment pt. De grammaticis et rhetoribus (O słynnych mówcach i nauczycielach). Reszta prac zaginęła.
Swetoniusza uznaje się za twórcę nowej formy biografii historycznej, która odbiega od przedstawiania życia w sposób chronologiczny. Popularność Żywotów Cezarów wynika w głównej mierze z doskonałej warstwy anegdotycznej dzieła oraz stylu i języka dalekiego od patetycznej, ascetycznej zwięzłości i powściągliwości. Swetoniusz opisał w Żywotach nie tylko cechy charakteru cesarzy, ich wygląd czy rozwój kariery, ale także pikantne szczegóły z życia prywatnego. Przez krytyków był więc niejednokrotnie atakowany i posądzany o "brukowy" styl swego dzieła.
Brak komentarzy | Dodaj komentarz |