Unis

Unis, Unas lub Wenis był dziewiątym i zarazem ostatnim faraonem V dynastii za czasów Starego Państwa. Panował prawdopodobnie od 2375 r.p.n.e. do śmierci 2345 r.p.n.e., ale niektórzy Egiptolodzy datują go dużo wcześniej tzn. od 5330 roku p.n.e.

Pochodząc z libijskiej rodziny zamieszkałej w Fajum, z bocznej linii jednego z monarchów IV dynastii, mógł zostać wyniesiony do władzy wskutek krótkich, lecz krwawych zamieszek, jakie wybuchły w Abydos. Są to jednak przypuszczenia lub co najwyżej hipotezy robocze, mające na celu przeniknięcie mroku, które spowija ten okres. Władca na pewno walczył przeciw Beduinom na Synaju. Znamy również imiona jego żon (Nebet, Chenut, Seszseszet) i córek (Iputu- żona faraona Tetiego i matka Pepiego I, Hemetre, Nefrut). Unis w przeciwieństwie do większości faraonów tego okresu, nie zbudował świątyni solarnej przy swoim grobowcu. Był za to pierwszym, który kazał wyryć we wnętrzu komnat grobowych swej piramidy najstarszy rytuał pogrzebowy stosowany wobec władców.

Swój grobowiec w kształcie piramidy wzniósł w pobliżu kompleksu grobowego Dżesera. Niektóre bloki użyte do budowy otoczenia pochodzą z różnych budowli okręgu grobowego tego ostatniego władcy. Jest to wyraźny dowód na to, że u schyłku V dynastii grobowiec Dżesera znajdował się już w nienajlepszym stanie. Świątynia grobowa Unisa została odkopana częściowo przez Alexandra Barsantiego, który w roku 1900 prowadził tu prace. Później jeszcze wielokrotnie badano kompleks grobowy tego władcy.

Piramida Unisa jest najmniejszą ze znanych piramid wzniesionych w okresie Starego Państwa. Bok jej kwadratowej podstawy mierzył 67 metrów, a wysokość, która obecnie wynosi zaledwie 19 metrów, w przeszłości sięgała ponad 42 metry. Grobowiec Unisa dość szybko popadł w ruinę i zapomnienie, tak że dziś wygląda jak rumowisko. Zachowały się jedynie części pięknie wykonanej okładziny z białego wapienia. Dopiero książę Chaemuaset, syn Ramzesa II, utrwalił imię Unisa na zewnątrz piramidy stosowną inskrypcją. Podobne inskrypcje Chaemuaset rozkazał również umieścić w piramidach Sahure i Niuserre.

Sarkofag władcy stał pod tylną ścianą komory grobowej. Zachował się nieuszkodzony, ale całkowicie pozbawiony wszelkiej zawartości. Pierwszym archeologiem, który 28 lutego 1881 wszedł do wnętrza piramidy, był Gaston Maspero. Prawie wszystkie pomieszczenia zbudowano z wapienia. Całość ścian przedsionka i wapienne połacie ścian komory grobowej były pokryte pomalowanymi na niebiesko inskrypcjami hieroglificznymi wykutymi w reliefie wklęsłym w pionowych kolumnach. Inskrypcje te archeolodzy nazywają Tekstami Piramid. Jest to zbiór wersetów nie występujących w stałym porządku. Miały one służyć zapewnieniu królowi pomyślności w życiu pozagrobowym. „Niechaj dobrze będzie Unisowi z duchem swoim, niechaj żyje Unis wraz z duchem swoim. Płaszcz swój ma na sobie, laskę ma w ręku swoim, buławie ma w dłoni swojej”. „O, Unisie! Ty nie chodzisz martwy, ty chodzisz żywy. Zasiądź na wysokim tronie Ozyrysa z berłem w ręce swojej, rozkazując żywym, z rękojeścią buławy swojej w ręce swojej, rozkazując tym, których siedziby są ukryte” (tłum. Tadeusz Andrzejewski). Egipcjanie wierzyli zatem mocno w słowo pisane, umieszczając Teksty na ścianach grobowca. Miały one wesprzeć dążenie duszy. Sam zwyczaj inskrybowania ścian w komorach grobowych trwał od panowania Unisa do okresu VIII dynastii.

Zgodnie z tekstem Unis stał się wielki dzięki zjadaniu mięsa swych śmiertelnych wrogów a potem zabijaniu i spożywaniu bogów we własnej osobie!!! Absorbował dzięki temu ich dusze i moc, która pozwalała Unisowi podróżować przez dzienne i nocne niebo, by mógł stać się gwiazdą Sabu lub Orionem. To nie jest oczywiście jedyne źródło potwierdzające kanibalizm w tekstach Starego Państwa. Godną uwagi jest metoda, dzięki której faraon Unis osiągał ubóstwienie i nieśmiertelność przez przemianę w boga, jaką dawało zabijanie i spożywanie niebian. Faraon w ten sposób, mógł wstępując do nieba stać się gwiazdą Orionem. Ta koncepcja była nadzwyczajna dla Maspero, który uważał tą ideę za absolutnie barbarzyńską. Rytuały kanibalistyczne znane były już z okresu pre-dynastycznego. Profesor Petrie łączył to z oryginalnym festiwalem Sed, gdzie pojawiał się król plemienia, którego poświęcano i zjadano, co dawało jego ludziom potęgę czerpaną z ciała i krwi. Te praktyki bazowały na wierze w „zaraźliwą” magię tak np. byki były jedzone by otrzymać ich siłę i odwagę , węże jedzono dla ich przebiegłości, a krew zabitych lub rannych wojowników była pita by zdobyć ich umiejętności, odwagę i moc przez pijącego. Podobnie Unis ucztował na duszach bogów i ciałach mężczyzn. Połykał ich dusze, umysły i imiona które były powiązane z ich sercami, wątrobą i jelitami, przez co Unis stawał się wszechpotężny.

Wyraź swoje zdanie :

Komentujesz jako użytkownik niezarejestrowany - gość. Z tego powodu, zanim komentarz pojawi się na stronie będzie musiał zostać zaakceptowany przez naszą redakcję. Aby Twój komentarz został od razu opublikowany na naszych łamach zachęcamy do darmowej rejestracji!

Nick* :

Email* :

Dodaj komentarz