W połowie IV wieku n.e. na wschodnich rubieżach ówczesnej Europy zjawili się Hunowie. Koczowniczy lud ze stepów dalekiej Azji, zajmował się wypasem koni i bydła, a w przerwach między tymi pięknymi i pożytecznymi zajęciami, również grabieżą. Hunowie nie posiadali stałych miast, niemniej znali ich funkcję - obwarowane źródło skarbów do zdobycia. Owszem tworzyli sezonowe osady, czasem nawet obwarowane, ale nie pełniły one funkcji stałych osiedli. Przemieszczając się ciągle, Hunowie posiadali świetnie wyszkoloną jazdę, której . . .

W czasach starożytnych Italia stała się zaborcą, dokonującym ekspansji we wszystkich możliwych kierunkach świata, zaś w czasach wczesnego średniowiecza stała się terenem napływu obcych ludów. Gdy pod koniec V wieku upadało cesarstwo zachodniorzymskie, na terytorium Italii wkraczały coraz to nowe plemiona germańskie, rozbite zazwyczaj przez silniejsze związki plemienne (np. Skirowie, Goci). W 476 roku jeden z takich germańskich wodzów, Odoaker, do niedawna pozostający na służbie dworu raweńskiego (cesarze zachodniorzymscy od dawna nie rezydowali . . .