Na początku okresu Nowego Państwa królowa Jahhotep II poślubiła swego brata zasiadającego na tronie – nazywał się przypuszczalnie Taa albo Kamose. Para doczekała się syna Jamesa, a ten ożenił się ze swoją siostrą Jahmes-Nafertari. Ich syn Amenhotep I prawdopodobnie również wziął sobie za żonę swoją siostrę Jahmes-Meritamon. Następny król Thotmes I nie należał do rodziny, lecz jego żona owszem. Córką tej pary małżeńskiej była Hatszepsut – wyszła za mąż za swojego przyrodniego brata, który sprawował władzę jako Thotmes . . .

Zagadka pochówku z KV 55 Na początku stycznia 1907 roku Edward Ayrton i Theodore Davies rozpoczęli kolejny sezon wykopaliskowy w Dolinie Królów. W pobliżu grobowca Ramzesa IX natknęli się na skrytkę z naczyniami, a poniżej tego miejsca na zarys schodów wiodących do wejścia do grobowca. Było ono zablokowane ścianą z kamiennych brył, które niewątpliwie umieszczono w tym miejscu jeszcze w starożytności, po ponownym otwarciu grobu. Za nią znajdował się korytarz. Był on niemalże całkowicie zasypany wapiennymi odłamkami. Na ich szczycie . . .

Publius Cornelius Scipio Africanus Maior, Marcus Porcius Cato Minor, Quntus Fabius Maximus Verrucosus... Pełen zapis rzymskiego imienia i nazwiska może budzić zdumienie i dezorientację. Choć skomplikowany, podlegał jednak dość ściśle określonym i precyzyjnym regułom. W najdawniejszych czasach Rzymianin nosił jedno imię. Jednak wobec wzrostu liczby ludności szybko przestało to wystarczać do rozróżniania, bo coraz więcej osób nazywało się tak samo. Wprowadzono więc drugie imię, czy, jak nazwalibyśmy to dzisiaj, nazwisko. Było ono wspólne . . .

Zwierzęta czasem także stają się bohaterami, których imiona przekazuje się przez wieki. Tak właśnie jest w przypadku Bucefała – najsłynniejszego konia w historii. Prawie każdy słyszał o rumaku Aleksandra Wielkiego, niosącym macedońskiego zdobywcę we wszystkich kampaniach. Aleksander Wielki na Bucefale - pomnik w Salonikach Do króla Macedonii, Filipa II, przybył w 344 r. p.n.e. hodowca koni z Tesalii . . .

Dzieje dwóch dość znanych postaci z greckiej mitologii są do siebie bardzo podobne. Syzyf i Tantal byli władcami obdarzonymi łaską bogów, jednak nadużyli zaufania nieśmiertelnych i spotkała ich surowa kara. Mit o Syzyfie Syzyf, syn boga wichrów Eola, był chyba najszczęśliwszym śmiertelnikiem. Założył Korynt – jedno z najpiękniejszych i najbogatszych miast Grecji. Jako królowi tego wspaniałego grodu niczego mu nie brakowało, ustanowił wielkie igrzyska istmijskie, a jego żoną została jedna z Plejad, Merope. Wielcy . . .

Pod koniec II w. p.n.e. Rzym był mocarstwem niepodzielnie władającym w basenie Morza Śródziemnego. Zdominowano Grecję, rozgromiono Seleukidów, podbito Macedonię, zmieciono z powierzchni ziemi Kartaginę. Czy ktokolwiek mógł zagrozić republice? Śmiertelne niebezpieczeństwo nadeszło z zupełnie nieoczekiwanej strony... Burza z północy W 113 r. p.n.e. nad granicami imperium pojawiły się hordy dzikich Germanów. Barbarzyńcy opuścili swe ziemie na Półwyspie Jutlandzkim i powędrowali na Bałkany. Stamtąd zawrócili na zachód. . . .

Na wzgórzach pod Aquae Sextiae jeszcze rozkładały się trupy Teutonów i Ambronów gdy ich pogromca, Gajusz Mariusz, zaczął przygotowania do kolejnej kampanii przeciw barbarzyńcom. Wybrany na konsula, miał dowodzić rzymską armią w walce z Cymbrami w 101 r. p.n.e. Plemię to odłączyło się od swych pobratymców i wyruszyło inną drogą do planowanego celu najazdu – Italii. Podczas gdy Teutoni i Ambronowie chcieli przejść wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego, Cymbrowie skierowali się ku alpejskim przełęczom. Horda barbarzyńców zagrażała . . .

Wśród rzeczy, które najbardziej kojarzą się ze starożytnym Rzymem znajdują się walki gladiatorów – niewolników staczających pojedynki na arenie ku uciesze tłumów. Ten okrutny zwyczaj wywodził się ze starych obrzędów religijnych, a następnie przybrał formę spektakularnych igrzysk, wokół których rozwinął się prawdziwy „przemysł rozrywkowy”. Przez setki lat walki gladiatorów stanowiły jedną z ulubionych rozrywek Rzymian i nieodłączny element życia w imperium. . . .

W mieście Jolkos w Tesalii panował niegdyś szlachetny król Ajzon. Jego przyrodni brat, Pelias, udając najlepszego przyjaciela władcy, potajemnie spiskował przeciw niemu, pragnąc samemu zasiąść na tronie. Pewnego razu zebrał zbrojną drużynę i napadł na pałac Ajzona. Nikt nie spodziewał się ataku, więc Pelias zwyciężył i wygnał prawowitego króla, zajmując jego miejsce. Później przypomniał sobie, że Ajzon miał syna, Jazona. Obawiając się, że gdy dorośnie, będzie chciał pozbawić go władzy, wysłał swoich ludzi aby zabili dziecko. . . .

W połowie VI wieku p.n.e. ukształtowało się nowe, silne państwo Persów. Obejmowało ono swoim zasięgiem terytorium od Wyżyny Irańskiej, poprzez Mezopotamię, do wybrzeży Morza Śródziemnego. W 559 r. p.n.e. Cyrus II Wielki doprowadził do zjednoczenia wszystkich plemion perskich i irańskich. Około 546r. p.n.e. Persowie objęli swym panowaniem obszar Azji Mniejszej a następnie państwo nowobabilońskie. Grecy zamieszkujący Jonię, Karię i Licję oraz zachodnie wybrzeża Azji Mniejszej zostali podbici przez Persów w 540r. p.n.e. Za panowania Dariusza I . . .